+اشک را تقدیس وقتی شایدت // کز برای رب الاربابت آیدت// یا ز سوگ یاری از یاران حق// چشم خیس و اشک جاری بایدت.

شوق آمدنت بهانه بودن بود

رقص آبی چشمانت تمنای خفتن بود

تمام زمزمه های گاه و بی گاهت دعای رفتن بود

چه گویم از دل خود که شادی ام با تو زیستن بود

به عشق گفتم چشم به راه بمان

ولی درون تو لبریز از شوق پریدن بود

نه هیچ کلامی نه هیچ لبخندی فقط سکوت حاکم بود

در آن زمان که شنیدم قصد تو دل بریدن بود

چگونه فراموش کنم خاطرات تو را

چگونه باور کنم هدیه ات به من دل شکستن بود

هنوز از مستی نگاهت خراب مانده ام

گمانم این بود که تقدیر من به تو پیوستن بود

گسستی دل از من رفتی و رفتی

چه گویم از این عشق که حکایت دل سوختن بود

خواهم نوشت
از آنچه در من خو گرفت
با من ریشه داد
با من رشد کرد !

خواهم نوشت
برای تو
" تویی که هیچگاه ندیدمت
ولی همیشه دوستت داشتم
به مانند، خدا ... "

خواهم نوشت از تو که،
در پشت چشمم خانه کرده بودی و
گاه و بی‌گاه
نگهبان خواب‌هایم بودی
و گاه، باران می‌شدی ...

سکوت می کنم
بغض می کنم
و همچنان خواهم نوشت
برای رودهای جاری
در دل ...
برای بن بست های همیشه دلگیر
همیشه درگیر
در دل ...

برای قورباغه ماده‌ایی که
عاشقانه
آواز قورباغه‌ی نر را می‌شنود
و من احمق به آن صدا
می‌خندم !

گاه گاه
قلمم
حریف دردواره‌هایم نمی شود !
اما باز
در کور کوچه‌های دل
کورمال کورمال قلمم را می‌کِشم ...
و شاید می‌کُشم، در کوچه‌های دل ...

خواهم نوشت ...

زندگی آن قدر ارزش دارد که به خاطر آن از همه هستی  خود مایه بگذاریم تا قصری با شکوه از مهربانی محبت عشق و دوستی بسازیم و زندگی آن قدر بی ارزش است که نباید به خاطر آن دلی را بیازاریم و برای رسیدن به قله های فانی دنیا دست به هر کاری بزنیم.                                                                                                                                 تا وقتی سرت را بالا می گیری که آسمان را نگاه کنی شب نگاهت را به جای دیدن ماه به سمت ستاره ها می کشاند  آن هم هزاران هزار ستاره. کدامین ستاره به تو چشمک می زند؟ستاره کم نور یا ستاره ای پر فروغ یا شاید هم تا ابد در انتظار  ستاره ات بمانی؟ دنبال ستاره ای باش که چشمکش تنها برای توست و تنها برای تو نور می تاباند. از چشمک های ممتد و پیاپی ستاره های پر نور و بزرگ بپر هیز آن ستاره به همه می نگرد و همه به آن می نگرند...

دیر کرده ای ... نه آسمان نشانه ای از تو می فرستد  نه زمین رد پای تو را  به من می رساند و من مسیر آمدنت آن قدر رفته ام و باز گشته ام که رد پای دلم مثل شقایقی بر جا مانده است.                                                                                                         تا کی این گیسوان را شانه زنم و با نرگس و یاس و مریم بیارایم.تا کی این چین و چروک های چهره را با لبخند سردی بپوشانم؟تا کی این گریه های شبانه می توانند مانند رودی پر آب دریای دلم را سیراب کنند. تا کی باید پرندگان کوچه تنهایی ام یکی یکی  پر بزنند و  در آسمان بی کسی ام به دنبال تو بگردند.                                                                     گل های پیرهنم  پزمرده اند. هوای عاشقانه چشمانم بارانی است.دیر کرده ای و من این اضطراب و اشتیاق رابغض می کنم و دستان خسته ام را به پنجره می آویزم...                    ای دل ببین از پس سالها انتظار به اعتراف آمده ام. دوستت دارم .بیا و فاصله ها را کم کن...

دستم را به دست باد می دهم و شانه به شانه بید مجنون پریشان تو می شوم.               ترانه خوان باد می شوم و تا فصل آمدنت به تماشای برگ ها می نشینم.                         عاشق نشده ای که دریابی با افتادن برگی هم می توان مرد.عاشق نشده ای که بفهمی انتظار چه قدر غم انگیز است.نمی دانم چه قدر خواهم توانست که دوری تو را تحمل کنم.وقتی چشمانم را می بندم تو در اعماق وجودم نمایان می شوی. می خواهم برای همیشه با چشمانی بسته بخوابم تا تو را ببینم امافقط یک لحظه یک لحظه که چشمانم باز می شود تمام این رویاها به پایان می رسد.                                                           وای بر من چه بر دلم خواهد گذشت در این پاییزهایی که در راه است... من که بهارها را هم به شوق دیدنت تا خود سپیده شکفتن تا انتهای کوچه های باران زده ی رو به اقاقی ها با خیال سایه ات دویده ام.                                                                                          دریغ که رنگین کمان پس از بارانی پیدا و ناپیدای من!                                                   غزال این دل  تنها غزل نمی داند. چند غروب را به سپیده سرایم تا تو بیایی و قرار این دل بی قرار شوی...